چهل دوسال از انقلاب اسلامی را سپری کردیم در حالیکه همواره تحت فشار خارجی و داخلی سنگین قرار داشتیم ؟
این فشار شرایط مسئولان کشور را به مصلحت اندیشی و مصلحت سنجی گسترده و غیر اسلامی و غیر اخلاقی سوق داد بگونه ای که عدم رعایت ضوابط شرعی اینک کشور را در معرض فرو ریزی و فروپاشی نظام اسلامی قرار داده است؟
شخصی مانند روحانی ( که فاقد کوچکترین صلاحیت اخلاقی علمی اسلامی ) به مئت ۸ سال بر مسند حکومت نگهه می داریم چون تحت فشار خارجی تحریم هستیم؟
این خود جنایتی عظیم تر از تحریم و تکنای کشور است.
در حالت عادی چنین زمامداری هر حکومتی را متلاشی خواهد کرد کافی است شخصی با خصوصیات روحانی در هر کشور خاورمیانه ای بر مسند باشد.در کوتاهترین مدت زمان ممکنه در آن کشور شورش نخبگان مجلس و حتی شورش مردمی خواهیم داشت.
نگاهی به عراق گویای همین طرح است؟
در حالیکه مسئولان عراقی به مراتب بهتر از روحانی عملکرد داشتند؟
اما ایران سرزمین دیگری است کشور اسلامی است اما جدی ترین تخلفات ضد اسلامی و ضد بشری حاکمیت را به رعایت ضوابط و دوری جستن از مصلحت اندیشی افراطی وادار نمی کند؟
نه کم کاری نه سخن تفرقه انگیز نه ضد قانون اساسی عمل کردن هیچ کدام خط قرمز حاکمیت نیست؟
این دیگر فاجعه عظیم و بلای خانمان براندازی است که در تاریخ تشیع و اسلام سابقه مشابه ندارد.
حتی اشتباهات عمدی منجر به قتل و کشته شدن ۳۰۰ نفر هم منجر به بازخواست و ترک مصلحت اندیشی نمی شود؟
این نادیده گرفتن ها سبب گستاخی مسئولان در رده های مختلف حکومت شده ؟
و زمینه را برای سرکشیدن جام زهر آماده می کند؟
مورد سقراط از عجایب تاریخ است مردی یکتا پرست برای ابقا قانون و رعایت تصمیم جمعی جام زهر شخصا بالا کشید؟
همین سیلی زدن گستاخانه نماینده سبزوار در گوش یک سرباز راهنمایی رانندگی تهران که نادیده انگاشته شد کمترین تنبیه اسلامی آن قصاص در ملاء عام بود.
مگر نه اینکه قوم یهود دچار انحراف شد برای اینکه قوانین شرعی خود را برای اغنیاء و مسئولان کشور در مجازات رعایت نمی کردند؟
اینک ما هم به همان بلیه دچار شده ایم؟
کمترین آثار ادامه این مصلحت اندیشی های افراطی سقوط و فرو ریختن باورها و قدرت ها است؟
مگر اینکه عبرت بگیریم ترک گناه کنیم؟