پس از وام 8 میلیارد دلاری کره به ایران اینک وامهای 35 میلیاری چینی ها در نظر اول یک خبر خوب به نظر می آید. ( اما واقعیت خبری بشدت بد و تشدید کننده ورشکستگی می باشد)
در واقع وامهای خارجی بین بانکی با نرخ بهره پایین می تواند بسیار راه گشا باشد
در هیچ کجای دنیا بانک مرکزی ضامن باز پرداخت بانکهای زیر تابع خود نمی شود بخصوص بانک های خصوصی
همینطور نرخ قطعی دلار مشخص نیست ( تمامی بازپرداختها به ارز هستند ) ممکن است یک وام 8میلیارد دلاری برای ابران به قیمت چهار برابر و بیشتر اب بخورد؟
اما اکنون بانکهای ایرانی بسیار مشکل دارند از ان سمت این وامها به سرعت بین نور چشمی ها توزیع می شود و کلاهی برای خیل بیکاران و اقتصاد از نفس افتاده ندارند؟
از کی و کجا بانک مرکزی ضامن باز پرداخت بانکهای یک کشور می شود؟
این سوال بزرگ و خیانت سیف ( رئیس بانک مرکزی) در تضمین باز پرداخت وامهای خارجی طبق کدام قانون و مصوبه مجلس اتخاذ شده است
حالا اگر این وامها برای پروژه ملی هزینه شوند باز قابل اغماض است
اما وام بانکهای خصوصی پروژه ملی نیست
گند کاری مجوز های سطحی ایجاد بانک خصوصی کم بود اینک ملت باید هزینه اختلاس دیگران را هم باید پرداخت کند آن هم نه یک میلیارد 2 میلیارد بلکه 172000 میلیارد تومان اصل وام و چند برابر با سودهای تاخیر ؟
حالا آقایان ذوق زده از این وامها هستند
اما ساختار مریض کشور ( بانکهای مریض تر ) و عدم توجیه دوایر دولتی برای تسهیل کار کسب
این وامها را به مشکلی مضاعف برای کشور تبدیل خواهد کرد و باز گرداندن آنها یک معضل حل نشدنی تبدیل خواهد شد ( چون ساختار ابتیاع ارز و صادرات کشور مریض است و اطمینانی جهت فروش نفت وجود ندارد )
این سطور برای درج در تاریخ باقی می ماند تا سیه رو شود هر که در او غش باشد.